شناخت انسان از خودش و ایمان

انسان با شناخت‏ قدر و استعدادهاى خود، به مقدار استمرار و ادامه‏ ى خود و به جهان دیگر روى می آورد. همان‏طور که از استعدادهاى اضافى بچه در رحم مادر، مى‏ توان به استمرار او و جهان دیگر راه یافت. و در این مجموعه‏ ى عظیم هستى است، که انسان با هدف بالاتر از وجود خویش و جهت عالى‏ تر، به رسول و ولى‏ روى مى‏ آورد. این دو نکته؛ جایگاه‏ انسانى که در تمامى هستى مطرح است، نه در یک کشور؛ و با هدف‏ بالاتر از خود همراه است، نه لذّت و قدرت و رفاه، آن جایگاه و این هدف، نیاز به حکومت و رهبرى رسول و امام معصوم را نشان مى‏ دهد. کسانى که خود را از دست مى‏ دهند، هیچ ایمانى نخواهند داشت: الَّذینَ خَسِرُوا انْفُسَهُم فَهُمْ لا یُؤمِنون؛ هیچ‏گونه ایمانى نه به اللّه، نه به غیب، نه به یوم الاخر و نه به وحى؛ که تمامى این‏ ایمان‏ها در گرو ایمان به قدر انسان و در گرو شناخت انسان از خویش است.